داغم از کیفت آگاهی و اوهام هم

جنس بسیار است و نقد فرصت ناکام کم

آنقدر از شهرت هستی خجالت مایه ام

کز نگین من چو شبنم می فروشد نام نم

کور شد چشمش ز سوزن کاری دست قضا

پیش از آن کز نرگس شوخت زند بادام دم

از خجالت در لب گل خنده شبنم می شود

با تبسم آشنا گر سازد آن گلفام فم

مژده ای لب تشنگان دشت بی آب جنون

گریه ای دارم که خواهد شد درین ایام یم

بسکه فرصتها پر افشان هوای وحشت است

از وصالم داغ دل می جوشد از پیغام غم

شوق کامل در تسلیها کم از جبریل نیست

دل تپیدن ناز وحیی دارد و الهام هم

آنچه ما در حلقهٔ داغ محبت دیده ایم

نی سکندر دید در آیینه نی در جام جم

محو دیدار تو دست از بحر امکان شسته است

در سواد دیدهٔ حیران ندارد نام نم

محمل موج نفس دوش تپیدن می کشد

عافیت درکشور ما دارد از آرام رم

زین نشیمن نغمه ی شوقی به سامان کرده گیر

سایهٔ دیوار دارد زیر و پشت بام بم

اهل دنیا را مطیع خویش کردن کار نیست

پر به آسانی توان دادن به چوب خام خم

وعظ را نتوان به نیرنگ غرض بد نام کرد

این فسون بر هر که می خواهی برون دام دم

بی لب نوشین او بیدل به بزم عیش ما

گشت مینا و قدح را باده در اجسام سم